Ο παρεξηγημένος εγωισμός

Στην πραγματικότητα, η συμβουλή όλων  των σοφών του κόσμου (εκτός ελάχιστων) που διαλαλούσαν ότι μόνο στην περίπτωση που εξαλειφθεί το Εγώ, θα μπορούσε ένας άνθρωπος να δει την πραγματικότητα και την αλήθεια, χωρίς προσωπικό φιλτράρισμα (που καθώς έλεγαν έφερνε άμεσα τον περιορισμό) είναι απλά ένα τέχνασμα, που έχει τα αποτελέσματα που έχουν όλα τα κοινωνικά, πολιτικά και θρησκευτικά συστήματα και το αποτέλεσμα αυτό είναι η αποδυνάμωση και η εξάλειψη της διαφορετικότητας του κάθε ανθρώπου.

  Πώς είναι δυνατόν να δεις την ομορφιά, όταν δεν είναι το δικό σου πρίσμα μπροστά στα μάτια σου; Αυτό που θα δεις θα είναι μία αντικειμενικότητα και τίποτα παραπέρα, μια αντικειμενικότητα που είναι η πραγματικότητα όλων. Είναι μία αντικειμενικότητα που έχεις διαβάσει σε βιβλία, κάτι που σου έχουν περιγράψει! Τίποτα από αυτά δεν κρατάει την ιδιαιτερότητα του, αν δεν το φιλτράρεις με τα δικά σου μάτια. Μιλάμε φυσικά για οτιδήποτε περιέχει εικονικά κάτι συναισθηματικό και είναι διαθέσιμο για διαφορετικές ερμηνείες και όχι για κάτι που δεν μπορεί να φιλτραριστεί υποκειμενικά, δηλαδή ένα μνημείο, ένα αξιοθέατο η ένα τοπίο (σε περίπτωση που δεν τυγχάνει να έχεις αναμνήσεις από όλα τα παραπάνω). Εκεί σπάνια λοιπόν, βλέπεις κάτι διαφορετικό και αυτό συμβαίνει (το να δεις κάτι από αυτά διαφορετικά) μόνο σε περιπτώσεις που βρίσκεσαι σε άλογη έντονη συναισθηματική κατάσταση (τότε βλέπεις διαστρεβλωμένα) ή όταν έχεις κάτι παραπάνω από τις μέσες γνώσεις για εκείνο που βλέπεις και κατά επέκταση το δέχεσαι με διαφορετικό ενθουσιασμό ή με διαφορετική καταφρόνια.

  Οτιδήποτε και να είναι αυτό που βλέπεις με τα δικά σου μάτια και όπως και να το δέχεσαι αυτό, ποτέ να μην το απορρίψεις και ποτέ να μην τρομάξεις! Αυτό που σε εκπλήσσει ουσιαστικά, είναι ο ίδιος σου ο εαυτός και το καθρέφτισμα του που σου φανερώθηκε, εξαιτίας των εξωτερικών ερεθισμάτων που δέχτηκες. Σε περίπτωση που δεν δέχεσαι την αντίδραση σου, να είσαι σίγουρος ότι απορρίπτεις το ίδιο σου το Είναι και απομακρύνεσαι από αυτό. Σκοπός κάθε ανθρώπου, είναι να καταλάβει και να νιώσει την αλήθεια του. Όταν αυτή η αλήθεια θέλει να σου φανερωθεί, ποτέ σου μην διστάσεις να την δεχτείς. Καλή, κακή, άσχημη, όμορφη ότι και να είναι η αλήθεια σου, θα πρέπει να την δεχτείς. Σε περίπτωση που καταλάβεις, ότι μέσα σου κρύβεις κάτι τερατώδες και άσχημο και μόνο το ότι θα το ξέρεις θα σε γαληνέψει και θα σε καλυτερέψει. Μόνο όταν γνωρίζουμε αληθινά τα θετικά μας και τα αρνητικά μας, μπορούμε να αλλάξουμε και να γίνουμε αυτό που είμαστε και κατά επέκταση καλύτεροι και δυνατότεροι, σε πλήρη αρμονία με το Είναι μας και κυρίως σε θέση ισχύος απέναντι στην κοινωνική μας συμπεριφορά.

  Υπάρχουν άνθρωποι,  που  δεν μπορούν να δεχτούν την αλήθεια του Είναι τους και με δισταχτικότητα, αλλά σταδιακά θάβουν το Είναι τους κάτω από την αντικειμενικότητα. Δέχονται πιο εύκολα την άποψη ενός συστήματος ή μίας αυθεντίας και νιώθουν ολοκληρωμένοι με αυτόν τον τρόπο! Βασικά κριτήρια για να καταλάβετε αν κάποιος έχει αρνηθεί τον Είναι του, είναι να διαπιστώσετε αν αυτός ο κάποιος, δεν μπορεί να μείνει πολλές ώρες είτε πολλές μέρες μόνος του και αισθάνεται ανήσυχος χωρίς να έχει κάτι να κάνει ή να σκεφτεί, ζητώντας έτσι απεγνωσμένα την συντροφικότητα των άλλων, για να καλύψει την κενότητα του. Άλλο κριτήριο, είναι η ένταση που δείχνει αυτό το άτομο, όταν υπερασπίζεται απόψεις και θεωρίες άλλων (δεν αναφέρομαι στην υπεράσπιση κάποιου, όταν το δίκιο είναι με το μέρος του και αυτός έχει αδικηθεί) και προσπαθεί να δεχτεί τα εύσημα για τον ίδιο του τον εαυτό (για να νιώσει γεμάτος με πνευματικότητα).  Ένα τρίτο κριτήριο είναι η χοντροκοπιά που τον χαρακτηρίζει αλλά και η έλλειψη διακριτικότητας και προσωπικού στυλ.

   Όλοι αυτοί οι «θαμμένοι» έχουνε αυτή την δυσωδία και την ρετσινιά του μετρίου πάνω τους, που τους κάνει να ξεχωρίζουν από μεγάλη απόσταση, αποφύγετε τους λοιπόν γιατί όλο και κάτι θα θέλουν να αρπάξουν από εσάς. Σε όλους αυτούς τέσσερα στοιχεία είναι κοινά ꞉ η κακία, η ζήλεια, η μιζέρια και ο φανατισμός!

  Σε πλήρη αντιστάθμιση αυτής της κατάστασης, έρχεται η καθαρή ευωδιαστή αύρα ενός ανθρώπου, που έχει βρει και έχει αγαπήσει το Είναι του. Δεν χρειάζεται μεταμορφώσεις και μακρόχρονες ταλαιπωρίες, το μόνο που είναι απαραίτητο για να μπορέσεις να έχεις και εσύ το σίγουρο βήμα και την ήρεμη αυτοπεποίθηση ενός υπέρ-γήινου ανθρώπου. που έχει αγκαλιάσει το Εγώ του, είναι η ενδοσκόπηση. Ο βασικός σκοπός είναι η αλλαγή, να αλλάξουμε την πνευματική κατάσταση μας δηλαδή.   Η αλλαγή εδώ ορίζεται σαν αλλαγή δέρματος, ας ακολουθήσουμε το αξιόλογο παράδειγμα των φιδιών και για διαφορετικούς λόγους βεβαίως, ας πετάξουμε μακριά το παλιό μας δέρμα που μας φόρεσε η κοινωνία και ας αφήσουμε να αναδειχθεί το δικό μας μοναδικό χρωματιστό δέρμα! Ας τυλιχθούμε στην μοναδικότητα της ανεπανάληπτης ευθυμίας μας. Ας τυλιχτούμε στην φυσικότητά μας. Διώξτε λοιπόν το βρώμικο παλιό δέρμα, που σφίγγει καθημερινά όλο και πιο πολύ πάνω σας.      Πετάξτε μακριά τα πιστεύω, τις προκαταλήψεις, τους φόβους, τις συνήθειες, την ηθική, τον πεσιμισμό, τη μετριότητα και όλα τα υπόλοιπα, που σας κρατάνε μακριά από την δική σας ομορφιά και την δική σας μοναδικότητα! Μακριά από το μοναδικό και γεμάτο εκπλήξεις μονοπάτι της ζωής σας..

  Είναι μεγάλος λάθος αυτή η παρεξήγηση, που υπάρχει γύρω από αυτούς που έχουν αγαπήσει το Είναι τους και σαν συνέπεια αναδύθηκε έντονα και δυναμικά το Εγώ τους, παραμερίζοντας το Αυτό. Ένα Εγώ, δεν είναι απαραίτητα κάτι επικίνδυνο και επιβλαβές, απλά επειδή είναι υπερήφανο, σκληρό, ελεύθερο και μοναδικό. Να κάτι, που πρέπει να βάλετε καλά στο μυαλό σας! Το Εγώ του καθενός, είναι η κύρια αρετή του και το κύριο όπλο του. Όταν κάποιος αγαπάει το Εγώ του, αυτό τον κάνει ήρεμο και δυνατό.

  Η αδιαλλαξία, η ηλιθιότητα και η κακία κάποιου δεν έχουν να κάνουν με το εκ γεννησιμιού Εγώ του, αλλά με την αρχικές επιρροές που πήρε από την κοινωνία και το περιβάλλον που έζησε σε μικρή ηλικία και είχαν ως αποτέλεσμα την διαστρέβλωση του Εγώ του (ας μην υποτιμήσουμε εδώ τις καλές και σημαντικές επιρροές βοήθειας που δέχεται το Εγώ σε μικρή ηλικία από την οικογένεια, με την μορφή της αγάπης και της ανατροφής και από το σχολείο με την μορφή της μόρφωσης και της ομαδικής εξοικείωσης, πράγματα πολύ σημαντικά για την αρχική αναγνώριση και ανάπτυξη της ταυτότητας και της κοινωνικής αποδοχής του κάθε ατόμου). Στην συνέχεια όμως, καθώς έφτασε σε ώριμη ηλικία, το ότι άφησε τον εαυτό του να γίνει ένα παρακμιακό, κακιωμένο τέρας, χωρίς ίχνος εκλεπτυσμού και διακριτικότητας, είναι καθαρά δικό του λάθος. Ήξερε, ότι ήταν ένα αποτέλεσμα επιρροών και όχι μία ξεχωριστή μοίρα και όμως άφησε τον εαυτό του να είναι το αποτέλεσμα των αρχικών του επιρροών. Ξέρουμε καλά γιατί το έκανε αυτό, το έκανε γιατί διάλεξε τον εύκολο και στρωμένο δρόμο. Το φταίξιμο πέφτει εντελώς πάνω του λοιπόν, γιατί είναι υπεύθυνος για τον εαυτό του όπως είναι ο καθένας μας. Το να μην βρει τον δρόμο του Είναι του, τον ανάγκασε να ψάξει τον δρόμο της θέσης του στην κοινωνία. Προσπάθησε να ανέβει κοινωνικά επίπεδα, για να εξουσιάζει τους υπόλοιπους και να νιώσει ικανοποίηση, αυτό όμως δεν το ένιωσε και η οργή του έγινε μεγαλύτερη, ξεσπώντας στους γύρω του και κυρίως στους ανθρώπους που διέφεραν από αυτόν, που είχαν κάτι παραπάνω από αυτόν, που τουλάχιστον είχαν τον εαυτό τους.

  Ο εγωισμός, μας βοήθησε να αγγίζουμε καθημερινά την ευφορία της δύναμης, την σιγουριά της αυτογνωσίας, την πολλαπλότητα των επιλογών και των αλλαγών μέσα μας, την γαλήνη της αυτοπεποίθησης μας και την ζωντανή φαντασίωση της πιο ανθρώπινης ανθρωπότητας που θα μπορούσαμε να δούμε να προβάλλει στο μέλλον. Ο εγωισμός μας βοήθησε να βρίσκουμε πάντα καταφύγιο, ασφάλεια και δύναμη μέσα μας, όσο δύσκολες και να ήταν κάποιες στιγμές της ζωή μας και όσο πόλεμο και χτυπήματα και αν δεχτήκαμε. Ο εγωισμός, μας βοήθησε να ερμηνεύσουμε μοναδικά τον κόσμο και να ονειρευτούμε αυτό που ονειρεύονται οι ποιητές και φθονούν οι υπάνθρωποι των θρησκειών και των συστημάτων, δηλαδή την αγάπη, την ευτυχία, την δύναμη και την αρμονία μέσα μας αλλά και στα πάντα έξω από εμάς.! 

Σ. Γούναρης

Στιγμές ανάπαυλας και καθαρότητας (Αποφθέγματα 26-30)

(26)

Πολύ συχνά πρέπει να φοράς την μάσκα του αδαή και του ουδέτερου για να καλύψεις τις γνώσεις σου.

(27)

Όταν ο ένας φίλος γνωρίζει την δύναμη του φίλου του και δεν την έχει φοβηθεί ποτέ, έστω και αν ξέρει ότι θα διακοπεί αυτή η φιλία, τότε η φιλία τους είναι αληθινή.

(28)

Η αγανάκτηση και η μη ανέχεια είναι ανάλογη της υπερηφάνειας του κάθε ανθρώπου και του κάθε έθνους.

(29)

Η υπομονή μίας υποτιμητικής για εμάς κατάστασης, δείχνει την επιμονή που έχουμε για να ζήσουμε μία ανταμοιβή αργότερα.

(30)

Είναι δύο οι λόγοι, που υπερασπιζόμαστε κάποιον που είναι σε δύσκολη θέση και βρίσκεται σε μεγάλη αμηχανία, ανίκανος να προστατεύσει τον εαυτό του. Ο πρώτος λόγος είναι η αληθινή συμπάθεια που νιώθουμε για αυτό το άτομο και είναι δική μας ανάγκη να τον υπερασπιστούμε. Ο δεύτερος λόγος είναι για να ανέβουμε στα μάτια των άλλων, αλλά και στα μάτια του ίδιου, εκμεταλλευόμενοι όμως την αδυναμία του.

Σ. Γούναρης

Στιγμές ανάπαυλας και καθαρότητας (Αποφθέγματα 21-25)

(21)

Η τέχνη του να ακούς τους άλλους, χωρίς να τους διακόπτεις, δείχνει την τέχνη που έχεις στο να ξέρεις πότε πρέπει να μιλάς.

(22)

Πάντα υπάρχει μία άμεση αντίδραση σε οποιοδήποτε ερέθισμα δεχόμαστε από τους άλλους ανθρώπους. Συνήθως αυτή η αντίδραση είναι η άρνηση και η καχυποψία.

(23)

Η εναλλαγή και η μη στασιμότητα σε διάφορες καταστάσεις και επιλογές, είναι αυτές που κρατούν το ανθρώπινο πνεύμα υγιές και μη στάσιμο. Μόνο έτσι δεν κουράζεται, με την εναλλαγή. Καμία μόνιμη κατάσταση δεν είναι καλή για τον άνθρωπο.

(24)

Σε όλες τις μορφές της τέχνης και της μουσικής, ο άνθρωπος βρίσκει κομμάτια του εαυτού του μέσα τους.

(25)

Ο έξυπνος άνθρωπος φαίνεται από το πόσο συχνά αστειεύεται, αλλά και από το πόσο σπάνια ειρωνεύεται.

Σ. Γούναρης

Στιγμές ανάπαυλας και καθαρότητας (Αποφθέγματα 16-20)

(16)

Εάν δεν υπήρχαν οι πόλεμοι στην ανθρωπότητα, οι γυναίκες τώρα θα ήταν δυσεύρετες.

(17)

Μία από τις τραγωδίες του ανθρώπινου είδους είναι ότι δεν μπορεί να ξαναζήσει σε συνειδησιακό επίπεδο τα όνειρα που είδε το προηγούμενο βράδυ. Ίσως αυτό να είναι υποσυνείδητα  που τον κάνει να ανυπομονεί να πέσει ξανά για ύπνο το επόμενο βράδυ.

(18)

Όταν μία παλιά κατάσταση δεν τελείωσε όπως εμείς το θέλαμε, αμέσως την κατατάσσουμε στις άσχημες παρελθοντικές καταστάσεις της ζωής μας και την θεωρούμε άσχημη ανάμνηση.

(19)

Το να υποκρίνεσαι ότι ελπίζεις να γίνει κάτι ενώ ξέρεις ότι είναι θέμα χρόνου να γίνει, αυτό είναι σημάδι μίας φοβισμένης, σγουριασμένης και προκατειλημμένης ανθρώπινης φύσης γεμάτης ανάγκη για ανανέωση.

(20)

Η φιλοσοφία και η ψυχολογία, έφεραν τον άνθρωπο πιο κοντά στην αναγνώριση του εαυτού του, τον ώθησαν στο σημείο να χρησιμοποιήσει τον εαυτό του σαν πείραμα. Του έδωσαν έναν καθρέφτη. 

Σ. Γούναρης

Στιγμές ανάπαυλας και καθαρότητας (Αποφθέγματα 11-15)

(11)

Οι αυθεντίες και οι δάσκαλοι πρέπει να σε οδηγούν στην θάλασσα του Είναι σου, όπου βασιλεύει η δικιά σου αντίληψη και βούληση και όχι να σε οδηγούν στην ασφάλεια του δικού τους λιμανιού.

  

(12)

Η εντιμότητα προϋποθέτει σκληρότητα απέναντι στον ίδιο μας τον εαυτό.

(13)

Το πρόσωπο προδίδει αυτό που θέλεις να πεις, πριν το πεις. Θα ήταν προτιμότερο να το πεις, πριν φανεί ότι σκέφτηκες να μην το πεις.  Έτσι αποφεύγεις της ρυτίδες της σκέψης και της αυτοσυγκράτησης, αλλά και τα σχόλια που θα δεχόσουν πίσω από την πλάτη σου, για το ότι δείλιασες να πεις αυτό που σκέφτηκες ή ένιωσες.

(14)

Ο κάθε εραστής θέλει να είναι σίγουρος ότι ο σύντροφος του εκφράζεται με υπερβολές για τα συναισθήματα του προς αυτόν. Μόνο έτσι καθησυχασμένος με τις υπερβολές θα μπορέσει να συνεχίσει να είναι ερωτευμένος.

(15)

Το σώμα ακολουθεί τις σκέψεις ή οι σκέψεις ακολουθούν το σώμα;

Σ. Γούναρης

Καταξιώσεις της αγάπης και του μίσους

Κάθε θρησκευτικό και κοινωνικό ιδεώδες που αναπροσάρμοσε την αξία της αγάπης είναι αυτό που παρερμήνευσε, με την πάροδο του χρόνου και τις απάνθρωπες μεθόδους του, σε πολύ μεγάλο βαθμό (σε σημείο να θεωρείτε μία αντικειμενικότητα πλέον) την αληθινή της αξία. Αυτή η παρερμηνεία και οι λόγοι που την έθρεψαν προερχόταν από σχέδια εκφυλισμού της ανθρώπινης υπερηφάνειας, μέσω της ψυχολογικής πίεσης και κύριος σκοπός της ήταν η αποδυνάμωση και η θόλωση της επιλογής αυτών που θα έπρεπε αληθινά να αγαπάει και να σέβεται ο άνθρωπος (συμπεριλαμβάνοντας μέσα και τον εαυτό του) αλλά και η υποτίμηση της ιδιαιτερότητας αυτού του κατά φύση υπερήφανου, επιλεκτικού και υπερευαίσθητου συναισθήματος.

  Μία συνεχόμενη υποτίμηση και αστικοποίηση της αγάπης βλέπουμε ότι τροφοδοτείται από όλα τα μέσα, που έχουν απήχηση στον όχλο. Αυτό, όμως, δεν αναγνωρίζεται από την κοινωνία του όχλου, η οποία, έχει ήδη βγάλει το συμπέρασμα της, βάση αυτών των κοινωνικών-θρησκευτικών επιρροών, που είναι το εξής ꞉ όποιος δεν αγαπάει τα πάντα γύρω του αμέσως κατατάσσεται σε μία κατηγορία μισάνθρωπων, κακόβουλων, προβληματικών και κυρίως επικινδύνων ανθρώπων.

  Η επιφυλακτικότητα απέναντι σε όλους αυτούς τους «κακούς» είναι τεράστια, γιατί δεν συντελούν στους σκοπούς του όχλου και μπορεί να αποβούν καρκινώματα, πάνω στο καλοκάγαθο και γεμάτο αγνότητα κορμό του. Ας εξεταστεί, όμως, καλύτερα η μεγάλη καρδιά που έχουνε μέσα τους, όλοι αυτοί οι υποστηρικτές της «αγάπης χωρίς διακρίσεις» και της «αγάπης με καθοδήγηση και σκοπό».

  Ποιο μάτι και ποιο αυτί, μπορεί να ακούσει και να δει την καθαρότητα μιας υγιής κρίσης; Ποιος μπορεί να δει την υποτίμηση και το ξεπούλημα της αγάπης; Ποιος δεν θα δεχτεί μέσα του, ότι σε κατάσταση αυτοΐασης, το πνεύμα του δεν μπόρεσε να κάνει από μόνο του, πολλές φορές χωρίς καμία καθοδήγηση, τις πιο ορθές κρίσεις για την αγάπη και την αξία της;

  Αυτό, που αγαπιέται πλέον από τον όχλο, είναι αυτό που δεν έχει την δύναμη να αντιδράσει στην αγάπη ή αυτό που δεν έχει την ευκρίνεια να δει ότι αγαπιέται επιφανειακά και ψεύτικα ώστε να αντιδράσει, ζητώντας τα δικαιώματα του σε μία αληθινή αγάπη. Μια φαινομενική αγάπη δημιουργείται, αρχικά, λόγω των κενών, που έχει μέσα της μία παρακμιακή ψυχή, αλλά και βάση των εντολών που εκτελεί (ότι πρέπει να αγαπάει τα πάντα) από την κοινωνία, τη θρησκεία και την οικογένεια, κάτι το οποίο έχει ήδη γίνει η καθημερινή αλήθεια και ο αυτοσκοπός της. Αγαπάει, γιατί πρέπει να το κάνει, γιατί δεν έχει μάθει αλλιώς.

  Πώς θα μπορούσε να είχε μάθει αλλιώς; Πώς θα μπορούσε να ξεμάθει μόνη της; Η βάση στήριξη της θα ήταν χάρτινη και θα ήταν ριψοκίνδυνο να πέσει και να χαθεί μέσα στους «προβληματικούς». Μία τέτοια ψυχή δεν μπαίνει στο κόπο να πάρει στα σοβαρά ούτε για ελάχιστη στιγμή τον εαυτό της. Φοβάται.. Της λείπει η δύναμη για ένα μοναχικό και δύσκολο ταξίδι. Πάνω σε χαρτί κιόλας, με τόσο χάος και μοναξιά από κάτω;  Όχι, δεν θα το επιχειρήσει! Προτιμά τη γαλήνη των γνώριμων και ήρεμων βάλτων της ψεύτικης εξαναγκαστικής αγάπης.  Είναι ασφαλής, μέσα στην μετριότητα της και μέσα στη ουτοπική αγάπη των άλλων. Είναι πάλι μ’ αυτούς και αυτό επιθυμεί τελικά, όπως το πρεζόνι την δόση του και ο θρήσκος την προσευχή του. Είναι εθισμένη μια τέτοια ψυχή και δεν της είναι εύκολο να απομακρυνθεί από αυτή τη βόλεψη και τον εθισμό, γιατί η ηθικότητα και η ζεστή αγάπη του περίγυρου της την κρατάνε ασφαλή και της δίνουν τη δόση της.

  Δικαιώνουν και βρίσκουν τον εαυτό τους, όλοι αυτοί οι άνθρωποι του όχλου, όταν αγαπούν. Δεν ξέρουν τι ακριβώς αγαπούν πάνω στο αντικείμενο της αγάπης τους, αλλά αγάπη χωρίς γνώση είναι ψεύτικη αγάπη! Τι κερδίζουν; Μια ψευδαίσθηση αυτό-εκτίμησης και κυρίως μία καλοσυνάτη εικόνα προς τους άλλους. Μία πιο βαθιά εικόνα στα μάτια των άλλων, σε αντιστάθμιση για αυτό, που στην πραγματικότητα δεν είναι και ας το ξέρουν μέσα τους. Είναι αδύνατον, για κάτι τέτοια παρασιτικά και βολεμένα άτομα, να νιώσουν το μεγαλείο της επιλεκτικής αγάπης. Εκείνο το μεγαλείο που νιώθει μέσα του ο άνθρωπος που ζει μακριά από τον όχλο, όταν γνωρίζει τι αγαπάει και το αγαπάει γιατί αξίζει. Όταν γίνεται η αναγνώριση της αγάπης αυτής, από το αντικείμενο της αγάπης του, αυτό δεν τον φοβίζει, διότι δεν έχει αμφιβολίες και κανένα αίσθημα ντροπής για την επιλογή του, αλλά και για την καθαρότητα της αγάπης και των συναισθημάτων που νιώθει. Στέκεται στο ύψος των επιλογών του ένας τέτοιος άνθρωπος! Η αγάπη σε κάτι που αξίζει είναι ανυπέρβλητη και πολλές φορές δεν απαιτεί ανταπόκριση, ακόμα και αν αγαπά με ιδιοτέλεια. Αφήστε λοιπόν την μετριότητα και την αναγκαιότητα στην αγάπη και στην ένδειξη της, για τους μέτριους καλοπροαίρετους υπάνθρωπους του όχλου.

 Γίνε επιλεκτικός σε θέματα αγάπης!

  Σαφώς, το άκρως αντίθετο στην αισθηματική ανθρώπινη κλίμακα, είναι το μίσος. Μία λέξη που φοβίζει και προκαλεί τρόμο και απέχθεια. Γιατί όμως; Το μίσος φέρνει αποτελέσματα ακραία, αυτό είναι μία διαπίστωση, που δεν χρειάζεται παραδείγματα και αποδείξεις. Δεν είναι ορθό, ο άνθρωπος να ταυτίζεται με ακραία αισθήματα, πόσο μάλλον όταν πίσω από αυτά υποβόσκει η εκδικητικότητα. Το να κρίνεις όμως έντονα και χωρίς ψευδαισθήσεις, καταστάσεις και ανθρώπους ή πιο συγκεκριμένα, να κρίνεις στερεότυπα και συμπεριφορές, είναι κάτι που προτείνεται. Ας κάνουμε λοιπόν, μία ριψοκίνδυνη και ίσως προκλητική  κίνηση και ας εξετάσουμε με άλλο μάτι το μίσος και τους λόγους που αυτό αντιμετωπίζεται σαν κάτι απάνθρωπο. Το αίσθημα του μίσους είναι ανθρώπινο, οι αντιδράσεις που προκαλεί στα άτομα που το νιώθουν όμως, δεν είναι.

  Υπάρχει κάτι απίστευτα ευεργετικό σε μια κατάσταση μίσους, η οποία είναι απόλυτα δικαιολογημένη, ως προς τους λόγους της, που δύσκολα μπορείς να αδιαφορήσεις για αυτή την κατάσταση ή να υποτιμήσεις τα συμπτώματα της. Τι  εννοώ; Αυτό που θέλω να φανερώσω (κυρίως στους εκπροσώπους της καθοδηγούμενης αγάπης) είναι ότι, όταν κάτι έχει προσβάλει την οπτική εικόνα ενός καθαρού άξιου να βλέπει και να κρίνει ανθρώπου και όταν αυτό το κάτι, έχει προσπαθήσει να κάνει ζημιά με οποιοδήποτε τρόπο σε έναν τέτοιο άνθρωπο, τότε αυτό το κάτι, πρέπει να κριθεί με εκείνη την ένταση, πού ακολουθείτε από την απαίτηση για εκδίκηση και σωστή απόδοση δικαιοσύνης.  Ο παρασιτισμός, έχει γίνει το πλέον καθημερινό φαινόμενο και αυτό αηδιάζει μέχρι μίσους, αυτούς που μπορούν να δουν αυτό το φαινόμενο στην αληθινή του κλίμακα.

  Το να δικαιώνεις την αηδία που νιώθεις για οτιδήποτε κακοπροαίρετο και προσβλητικό εισέρχεται στο πεδίο σου, είναι απλά μια πράξη αυτοεκτίμησης. Μόνο μία περήφανη ψυχή, μπορεί να καταλάβει την λεπτότητα και την ιδιομορφία, της παραπάνω κατάστασης και να δεχθεί την ηρεμία που προκαλεί η δίκαιη αυτή διαλογή. Το μίσος, έχει υποτιμηθεί από θεολόγους, φιλοσόφους, ανθρωπιστές, κοινωνιολόγους και από όλα τα μέλη της κοινωνίας της «εξαναγκαστικής αγάπης» ακριβώς γιατί δεν υπήρχε το περήφανο μάτι, για να δει και να μπορέσει ή μάλλον να τολμήσει, να κάνει την σωστή αξιολόγηση του συναισθήματος αυτού.

  Το να μισείς αυτούς που είναι υπεύθυνοι για την σταδιακή διάλυση της ανθρωπότητας, είναι κάτι το έντιμο. Ο μοναδικός εχθρός είναι τα σκοτεινά σύννεφα της μνησικακίας, που με αποφασιστικότητα και δύναμη χαρακτήρα, μπορείς να τα σκορπίσεις. Η αγάπη για τα αληθινά άξια πράματα μεγαλώνει έτσι και αμέσως μέσα σου καταξιώνονται οι σωστές αποστάσεις από αυτά που πρέπει να έχεις μακριά σου, ώστε να μην μπορούν να παρασιτήσουν πάνω σου. Το να μισείς αυτά που δεν αξίζουν, σημαίνει ότι αγαπάς αληθινά αυτά που αξίζουν.

  Μισώ την αδιακρισία, μισώ την ασχήμια, μισώ τη βία, μισώ την αδιαλλαξία, μισώ την αδικία, μισώ την επιτηδευμένη αλαζονεία και την στενοκεφαλιά, μισώ τον κάθε είδους προσηλυτισμό και την κάθε μορφή θρησκείας, μισώ την κάθε φανατική ομαδοποίηση και τέλος μισώ οτιδήποτε αντιτίθεται στην εξύψωση του όμορφου, του φυσικού και του ιδιαίτερου. Νιώθω μία απερίγραπτη αγαλλίαση και μία αξεπέραστη υπερηφάνεια για το εκλεπτυσμένο μου γούστο και για τους διαχωρισμούς που αυτό μου επιβάλει να κάνω.

Σ. Γούναρης