Καταξιώσεις της αγάπης και του μίσους

Κάθε θρησκευτικό και κοινωνικό ιδεώδες που αναπροσάρμοσε την αξία της αγάπης είναι αυτό που παρερμήνευσε, με την πάροδο του χρόνου και τις απάνθρωπες μεθόδους του, σε πολύ μεγάλο βαθμό (σε σημείο να θεωρείτε μία αντικειμενικότητα πλέον) την αληθινή της αξία. Αυτή η παρερμηνεία και οι λόγοι που την έθρεψαν προερχόταν από σχέδια εκφυλισμού της ανθρώπινης υπερηφάνειας, μέσω της ψυχολογικής πίεσης και κύριος σκοπός της ήταν η αποδυνάμωση και η θόλωση της επιλογής αυτών που θα έπρεπε αληθινά να αγαπάει και να σέβεται ο άνθρωπος (συμπεριλαμβάνοντας μέσα και τον εαυτό του) αλλά και η υποτίμηση της ιδιαιτερότητας αυτού του κατά φύση υπερήφανου, επιλεκτικού και υπερευαίσθητου συναισθήματος.

  Μία συνεχόμενη υποτίμηση και αστικοποίηση της αγάπης βλέπουμε ότι τροφοδοτείται από όλα τα μέσα, που έχουν απήχηση στον όχλο. Αυτό, όμως, δεν αναγνωρίζεται από την κοινωνία του όχλου, η οποία, έχει ήδη βγάλει το συμπέρασμα της, βάση αυτών των κοινωνικών-θρησκευτικών επιρροών, που είναι το εξής ꞉ όποιος δεν αγαπάει τα πάντα γύρω του αμέσως κατατάσσεται σε μία κατηγορία μισάνθρωπων, κακόβουλων, προβληματικών και κυρίως επικινδύνων ανθρώπων.

  Η επιφυλακτικότητα απέναντι σε όλους αυτούς τους «κακούς» είναι τεράστια, γιατί δεν συντελούν στους σκοπούς του όχλου και μπορεί να αποβούν καρκινώματα, πάνω στο καλοκάγαθο και γεμάτο αγνότητα κορμό του. Ας εξεταστεί, όμως, καλύτερα η μεγάλη καρδιά που έχουνε μέσα τους, όλοι αυτοί οι υποστηρικτές της «αγάπης χωρίς διακρίσεις» και της «αγάπης με καθοδήγηση και σκοπό».

  Ποιο μάτι και ποιο αυτί, μπορεί να ακούσει και να δει την καθαρότητα μιας υγιής κρίσης; Ποιος μπορεί να δει την υποτίμηση και το ξεπούλημα της αγάπης; Ποιος δεν θα δεχτεί μέσα του, ότι σε κατάσταση αυτοΐασης, το πνεύμα του δεν μπόρεσε να κάνει από μόνο του, πολλές φορές χωρίς καμία καθοδήγηση, τις πιο ορθές κρίσεις για την αγάπη και την αξία της;

  Αυτό, που αγαπιέται πλέον από τον όχλο, είναι αυτό που δεν έχει την δύναμη να αντιδράσει στην αγάπη ή αυτό που δεν έχει την ευκρίνεια να δει ότι αγαπιέται επιφανειακά και ψεύτικα ώστε να αντιδράσει, ζητώντας τα δικαιώματα του σε μία αληθινή αγάπη. Μια φαινομενική αγάπη δημιουργείται, αρχικά, λόγω των κενών, που έχει μέσα της μία παρακμιακή ψυχή, αλλά και βάση των εντολών που εκτελεί (ότι πρέπει να αγαπάει τα πάντα) από την κοινωνία, τη θρησκεία και την οικογένεια, κάτι το οποίο έχει ήδη γίνει η καθημερινή αλήθεια και ο αυτοσκοπός της. Αγαπάει, γιατί πρέπει να το κάνει, γιατί δεν έχει μάθει αλλιώς.

  Πώς θα μπορούσε να είχε μάθει αλλιώς; Πώς θα μπορούσε να ξεμάθει μόνη της; Η βάση στήριξη της θα ήταν χάρτινη και θα ήταν ριψοκίνδυνο να πέσει και να χαθεί μέσα στους «προβληματικούς». Μία τέτοια ψυχή δεν μπαίνει στο κόπο να πάρει στα σοβαρά ούτε για ελάχιστη στιγμή τον εαυτό της. Φοβάται.. Της λείπει η δύναμη για ένα μοναχικό και δύσκολο ταξίδι. Πάνω σε χαρτί κιόλας, με τόσο χάος και μοναξιά από κάτω;  Όχι, δεν θα το επιχειρήσει! Προτιμά τη γαλήνη των γνώριμων και ήρεμων βάλτων της ψεύτικης εξαναγκαστικής αγάπης.  Είναι ασφαλής, μέσα στην μετριότητα της και μέσα στη ουτοπική αγάπη των άλλων. Είναι πάλι μ’ αυτούς και αυτό επιθυμεί τελικά, όπως το πρεζόνι την δόση του και ο θρήσκος την προσευχή του. Είναι εθισμένη μια τέτοια ψυχή και δεν της είναι εύκολο να απομακρυνθεί από αυτή τη βόλεψη και τον εθισμό, γιατί η ηθικότητα και η ζεστή αγάπη του περίγυρου της την κρατάνε ασφαλή και της δίνουν τη δόση της.

  Δικαιώνουν και βρίσκουν τον εαυτό τους, όλοι αυτοί οι άνθρωποι του όχλου, όταν αγαπούν. Δεν ξέρουν τι ακριβώς αγαπούν πάνω στο αντικείμενο της αγάπης τους, αλλά αγάπη χωρίς γνώση είναι ψεύτικη αγάπη! Τι κερδίζουν; Μια ψευδαίσθηση αυτό-εκτίμησης και κυρίως μία καλοσυνάτη εικόνα προς τους άλλους. Μία πιο βαθιά εικόνα στα μάτια των άλλων, σε αντιστάθμιση για αυτό, που στην πραγματικότητα δεν είναι και ας το ξέρουν μέσα τους. Είναι αδύνατον, για κάτι τέτοια παρασιτικά και βολεμένα άτομα, να νιώσουν το μεγαλείο της επιλεκτικής αγάπης. Εκείνο το μεγαλείο που νιώθει μέσα του ο άνθρωπος που ζει μακριά από τον όχλο, όταν γνωρίζει τι αγαπάει και το αγαπάει γιατί αξίζει. Όταν γίνεται η αναγνώριση της αγάπης αυτής, από το αντικείμενο της αγάπης του, αυτό δεν τον φοβίζει, διότι δεν έχει αμφιβολίες και κανένα αίσθημα ντροπής για την επιλογή του, αλλά και για την καθαρότητα της αγάπης και των συναισθημάτων που νιώθει. Στέκεται στο ύψος των επιλογών του ένας τέτοιος άνθρωπος! Η αγάπη σε κάτι που αξίζει είναι ανυπέρβλητη και πολλές φορές δεν απαιτεί ανταπόκριση, ακόμα και αν αγαπά με ιδιοτέλεια. Αφήστε λοιπόν την μετριότητα και την αναγκαιότητα στην αγάπη και στην ένδειξη της, για τους μέτριους καλοπροαίρετους υπάνθρωπους του όχλου.

 Γίνε επιλεκτικός σε θέματα αγάπης!

  Σαφώς, το άκρως αντίθετο στην αισθηματική ανθρώπινη κλίμακα, είναι το μίσος. Μία λέξη που φοβίζει και προκαλεί τρόμο και απέχθεια. Γιατί όμως; Το μίσος φέρνει αποτελέσματα ακραία, αυτό είναι μία διαπίστωση, που δεν χρειάζεται παραδείγματα και αποδείξεις. Δεν είναι ορθό, ο άνθρωπος να ταυτίζεται με ακραία αισθήματα, πόσο μάλλον όταν πίσω από αυτά υποβόσκει η εκδικητικότητα. Το να κρίνεις όμως έντονα και χωρίς ψευδαισθήσεις, καταστάσεις και ανθρώπους ή πιο συγκεκριμένα, να κρίνεις στερεότυπα και συμπεριφορές, είναι κάτι που προτείνεται. Ας κάνουμε λοιπόν, μία ριψοκίνδυνη και ίσως προκλητική  κίνηση και ας εξετάσουμε με άλλο μάτι το μίσος και τους λόγους που αυτό αντιμετωπίζεται σαν κάτι απάνθρωπο. Το αίσθημα του μίσους είναι ανθρώπινο, οι αντιδράσεις που προκαλεί στα άτομα που το νιώθουν όμως, δεν είναι.

  Υπάρχει κάτι απίστευτα ευεργετικό σε μια κατάσταση μίσους, η οποία είναι απόλυτα δικαιολογημένη, ως προς τους λόγους της, που δύσκολα μπορείς να αδιαφορήσεις για αυτή την κατάσταση ή να υποτιμήσεις τα συμπτώματα της. Τι  εννοώ; Αυτό που θέλω να φανερώσω (κυρίως στους εκπροσώπους της καθοδηγούμενης αγάπης) είναι ότι, όταν κάτι έχει προσβάλει την οπτική εικόνα ενός καθαρού άξιου να βλέπει και να κρίνει ανθρώπου και όταν αυτό το κάτι, έχει προσπαθήσει να κάνει ζημιά με οποιοδήποτε τρόπο σε έναν τέτοιο άνθρωπο, τότε αυτό το κάτι, πρέπει να κριθεί με εκείνη την ένταση, πού ακολουθείτε από την απαίτηση για εκδίκηση και σωστή απόδοση δικαιοσύνης.  Ο παρασιτισμός, έχει γίνει το πλέον καθημερινό φαινόμενο και αυτό αηδιάζει μέχρι μίσους, αυτούς που μπορούν να δουν αυτό το φαινόμενο στην αληθινή του κλίμακα.

  Το να δικαιώνεις την αηδία που νιώθεις για οτιδήποτε κακοπροαίρετο και προσβλητικό εισέρχεται στο πεδίο σου, είναι απλά μια πράξη αυτοεκτίμησης. Μόνο μία περήφανη ψυχή, μπορεί να καταλάβει την λεπτότητα και την ιδιομορφία, της παραπάνω κατάστασης και να δεχθεί την ηρεμία που προκαλεί η δίκαιη αυτή διαλογή. Το μίσος, έχει υποτιμηθεί από θεολόγους, φιλοσόφους, ανθρωπιστές, κοινωνιολόγους και από όλα τα μέλη της κοινωνίας της «εξαναγκαστικής αγάπης» ακριβώς γιατί δεν υπήρχε το περήφανο μάτι, για να δει και να μπορέσει ή μάλλον να τολμήσει, να κάνει την σωστή αξιολόγηση του συναισθήματος αυτού.

  Το να μισείς αυτούς που είναι υπεύθυνοι για την σταδιακή διάλυση της ανθρωπότητας, είναι κάτι το έντιμο. Ο μοναδικός εχθρός είναι τα σκοτεινά σύννεφα της μνησικακίας, που με αποφασιστικότητα και δύναμη χαρακτήρα, μπορείς να τα σκορπίσεις. Η αγάπη για τα αληθινά άξια πράματα μεγαλώνει έτσι και αμέσως μέσα σου καταξιώνονται οι σωστές αποστάσεις από αυτά που πρέπει να έχεις μακριά σου, ώστε να μην μπορούν να παρασιτήσουν πάνω σου. Το να μισείς αυτά που δεν αξίζουν, σημαίνει ότι αγαπάς αληθινά αυτά που αξίζουν.

  Μισώ την αδιακρισία, μισώ την ασχήμια, μισώ τη βία, μισώ την αδιαλλαξία, μισώ την αδικία, μισώ την επιτηδευμένη αλαζονεία και την στενοκεφαλιά, μισώ τον κάθε είδους προσηλυτισμό και την κάθε μορφή θρησκείας, μισώ την κάθε φανατική ομαδοποίηση και τέλος μισώ οτιδήποτε αντιτίθεται στην εξύψωση του όμορφου, του φυσικού και του ιδιαίτερου. Νιώθω μία απερίγραπτη αγαλλίαση και μία αξεπέραστη υπερηφάνεια για το εκλεπτυσμένο μου γούστο και για τους διαχωρισμούς που αυτό μου επιβάλει να κάνω.

Σ. Γούναρης