Ο ορισμός της ηθικής ως αρρώστιας είναι
αποδεδειγμένος από τα συμπτώματα που άφησε στο κάθε πέρασμα της, από οποιαδήποτε
εποχή, οποιοδήποτε χώρο και κυρίως οποιοδήποτε άνθρωπο. Ας μην ξεχνάμε ότι
είναι κάτι διαφορετικό η ηθική από την ευγενή συμπεριφορά και την σωστή κρίση
καταστάσεων.
Η
ανήθικη εκ φύσεως υπόσταση του ανθρώπου ευθύνεται για την οποιαδήποτε πρόοδο
σημειώθηκε στα δρώμενα της ιστορίας του πολιτισμού μας. Πιο ξεκάθαρα; Αυτοί οι
λαμπροί άνθρωποι, που μέσα τους κατοικούσε ένα ελεύθερο πνεύμα και άφησαν την
ενστικτώδη ορμή τους για δημιουργία, να πάρει τον δικό της δρόμο, μακριά από τα
σκοτεινά αδιέξοδα της ηθικής, ανέβασαν τον άνθρωπό ένα σκαλί παραπάνω σε θέματα
γνώσης και σοφίας. Αυτοί οι κυνηγοί της γνώσης, οι ανικανοποίητοι ερευνητές με
τα τολμηρά μάτια, που διαπερνούσαν τα πέπλα της ηθικής εγκατεστημένης
φαιδρότητας, αποτέλεσαν ίσως το μοναδικό χρήσιμο είδος ανθρώπου! Πρέπει να
είναι κάποιος πολύ μακριά από την ηθική για να καταλάβει το μεγαλείο της
τόλμης τους. Αυτοί οι τολμηροί ερευνητές, ήταν πάντα το μεγάλο πρόβλημα κάθε
πολιτικού, θρησκευτικού, κοινωνικού και πολιτισμικού συστήματος. Όλα αυτά τα
κατεστημένα συστήματα, είχαν πάντα τον φόβο της επαγρύπνησης του όχλου και ο
μοναδικός που μπορούσε να το κάνει αυτό ήταν τα ελεύθερα πνεύματα. Το σύστημα
δεν θέλει την επανάσταση, με την επανάσταση θα διαλυόταν μια τόσο μακροχρόνια
προσπάθεια ύπνωσης και υποδούλωσης του αρχικά ελεύθερου και ανεξάρτητου ανθρώπινου
είδους.
Ας δούμε όμως το πρόβλημα από μία άλλη
πλευρά. «Όση πρόοδος
έφεραν οι εχθροί της βασιλείας μας τώρα δύσκολα αλλάζει, απλά από εδώ και πέρα,
θα είμαστε πιο προσεκτικοί και εκτός αυτού μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε κάτι
από την καινούργια γνώση που άθελα τους μας φανέρωσαν, προς όφελος μας και έπειτα
να την παρουσιάσουμε στον όχλο σαν δικό μας δώρο.»
Έτσι,
τοποθετήθηκαν απέναντι στους ανήθικους εκσυγχρονιστές, όλα τα συστήματα της
πίεσης και της υποδούλωσης. Τους χρησιμοποίησαν και στην συνέχεια τους άφησαν
είτε στην αφάνεια να σαπίσουν, είτε στην κυριολεξία τους εξολόθρευσαν. Τους
παρουσίασαν έπειτα με τα χειρότερα λόγια στον λαό, κυρίως χαρακτηρίζοντας τους
ανήθικους, άθεους και εχθρούς της όμορφα προγραμματισμένης κοινωνίας. Ο λαός
σαν καθοδηγούμενος δικαστής, τους καταδίκασε σαν μία εγκληματική φάρα και τους
οδήγησε στην χλευαστική απομόνωση. Έτσι λοιπόν, κάθε πολιτική φασιστική ηγεσία,
δίχως τύψεις για την απομόνωση των ανήθικων προοδευτικών συνέχιζε το έργο της!
Η ηθική έγινε λοιπόν η σταθερή βάση για όλους
και ότι ξέφευγε έστω και λίγο από τα όρια της, ήταν χυδαίο. Δεν υπήρχε στο
ελάχιστο ή προσωπική πινελιά στη σκέψη, όλοι έπρεπε να γίνουν υποχείρια και
δούλοι των καθορισμένων τακτικών και ορίων της ηθικής, στην συμπεριφορά και
στην σκέψη. Η ηθική,
ήταν και είναι ένα σύστημα δημιουργημένο για την καταπίεση του προσωπικού
αυθορμητισμού.
Ας μην
ξεχνάμε, ότι η ηθική δεν έκανε ποτέ κανέναν άνθρωπο καλύτερο και αρμονικότερο,
απλά τον έκανε να νιώθει ντροπή και να κρύβει την φύση της δικής του
ιδιοσυγκρασίας και κράσης. Ο άνθρωπος, από την συνεχόμενη καταπίεση που δεχόταν
ο αυθορμητισμός, του μετατράπηκε
σταδιακά σε ένα τέρας μνησικακίας και άρχισε τελικά να μεταμορφώνεται σε υπάνθρωπο.
Η ηθική έπεσε σαν επιδημία, κυρίως πάνω στους αναπτυγμένους πολιτισμούς και αυτό
ελάχιστα έχει αλλάξει από τότε. Όχι μόνο η ηθική, αλλά και η τάση προς παρακμή.
Το να αποδεχτείς κάποιες θεωρίες και κάποια
θρήσκο-κοινωνικοπολιτικά συστήματα και να τα θεσπίσεις στην ψυχή σου, σαν κάτι
απόλυτα αληθινό αδιαφορώντας που αυτές οι θεωρίες και αυτά τα συστήματα σε
αναπροσδιορίζουν ολοκληρωτικά και σε αντιμετωπίζουν, σαν να μην έχεις την
ελάχιστη προσωπική βούληση και κρίση και όχι σαν νοήμων άνθρωπο με την δικιά
του αυτόνομη βούληση, σημαίνει ότι έχεις μέσα σου την σπορά του υπάνθρωπου που
τρέφεται μέσα από την δική του αποδυνάμωση και καταλήγει σε μία χωρίς
επιστροφή, μόνιμη παρακμιακή κατάσταση.
Ουσιαστικά, εξυμνείς την παρακμή και την
υποδούλωση σαν ιδεολογία και ταυτίζεσαι σε εθιστικό βαθμό με αυτή, αδιαφορώντας
για τις συνέπειες που θα εμφανιστούν μέσα σου. Έχεις γίνεις ένας παρακμιακός
πλέον, που καθοδηγείτε από ιδέες και σχέδια κάποιων άλλων. Ο εαυτός σου, έχει
πέσει σε λήθη και το γούστο σου έχει γίνει κοινότυπο και άσχημο. Αναγνωρίζεις
σαν όμορφο το άσχημο και σαν βρώμικο το καθαρό, συγχρόνως μεγαλώνει μέσα σου η
μνησικακία, ο μηδενισμός, ο φανατισμός και η ζήλεια για οτιδήποτε είναι
ανεξάρτητο και ελεύθερο. Γίνεσαι ανέντιμος και ματαιόδοξος και δεν θέλεις να αναγνωρίσεις
τίποτα σαν καλύτερο από τις ιδέες σου. Απαιτείτε εντιμότητα χαρακτήρα, για να
παραδεχτείς ενώπιον κάποιου ότι είναι καλός σε κάτι η ότι γνωρίζει καλύτερα από
εσένα για ένα θέμα και να του δώσεις μία ένθερμη αληθινή επιβράβευση. Ο έντιμος
και δυνατός χαρακτήρας αισθάνεται όμορφα ,όταν περιτριγυρίζεται και από άλλες
κορυφές.
Η
ανεντιμότητα και η κακία, ξεχειλίζουν όμως από εσένα και δημιουργούν έτσι την
άσχημη εικόνα σου, μέσα στο διαστρεβλωμένο καθρέφτη της κοινωνίας. Επιθυμείς να
βλέπεις τριγύρω σου δύσοσμες κορυφές χωματερών, παρά ανεμοδαρμένες κορυφές. Με
όπλο την αδιακρισία, προσπαθείς να βρεις κάτι που να σε κρατήσει στην μίζερη
και άθλια ζωή σου και νομίζεις ότι αυτό θα γίνει με το κραυγάζεις ενάντια σε
αυτούς που δεν καταστράφηκαν σαν εσένα, εσένα που είπες το μεγάλο Όχι στην ζωή.
Κάνεις λάθος όμως, η κραυγή σου μας προκαλεί απλά γέλιο και ευχαρίστηση,
ξέροντας ότι έχεις την μοίρα που σου αρμόζει, όσο και αν το αρνείσαι αυτό! Εμάς,
η δική μας μοίρα είναι Διονυσιακή και μας υπόσχεται εξέλιξη και απολαύσεις,
γιατί εμείς έχουμε πει το μεγάλο Ναι στη ζωή.
Σ. Γούναρης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου