Μέσα σε ένα ξεφάντωμα ψεύτικων δοξασιών, ψεύτικων
συστημάτων και ψεύτικων αισθημάτων, ζει ο άνθρωπος της υποκρισίας.
Όλα αυτά είναι που τον κάνουν άρρωστο και αδύναμο μπροστά στο ίδιο του τον
εαυτό. Η υποκρισία, που είναι αναγκαστική σε όλα τα πεδία της πορείας του σε
αυτόν τον κόσμο, είναι πλέον μια αλήθεια. Η πλαστή υποκρισία, που του έμαθαν να
θεωρεί σαν αλήθεια. Η καθαγιασμένη ολοφάνερη υποκρισία, που φυτοζωεί μέσα της.
Ο άνθρωπος που ξέρει να βλέπει καθαρά,
νιώθει αηδιασμένος για την φαιδρότητα της κατάστασης που επικρατεί γύρω του
και είναι αναγκασμένος να υπομείνει για το υπόλοιπο της ζωής του. Το να απομονωθεί
όμως το βρίσκει δύσκολο και απάνθρωπο. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή, πρέπει να
παίξει το παιχνίδι και αυτός. Ξεκινάει να παίζει το ρόλο του λοιπόν και γίνεται
και αυτός μέρος της ολοφάνερης υποκρισίας, που όλοι υπηρετούν.
Παίζει το υποκριτικό παιχνίδι της ζωής και
ξεκινάει να απαριθμεί τις παραστάσεις του. Υποκρισία απέναντι στον εαυτό του,
υποκρισία στους έρωτες του, υποκρισία στην συμπεριφορά του απέναντι στους
άλλους, υποκρισία στην δουλειά του και στους προϊσταμένους του, υποκρισία στους
δικούς του ανθρώπους, υποκρισία στον σεβασμό που λέει ότι νιώθει για κάποια
πράματα, υποκρισία στις επιδιώξεις που στόχευε να κατακτήσει, υποκρισία στην
εμφάνιση που θα ήθελε να έχει, υποκρισία στην ηθικότητα που πρέπει να δείχνει
και άλλοι πολλοί παράγωγοι υποκριτικοί ρόλοι, που γεμίζουν την καθημερινότητα
του. Έβλεπε καθαρά, αυτό που γινόταν και δεν το άντεχε. Ήξερε ότι το να
καταργήσει αυτή την υποκρισία που τον χαρακτήριζε και τον ρόλο που τόσο καλά
είχε μάθει να παίζει, θα είχε σαν αποτέλεσμα την γενική κατακραυγή από τους
άλλους ηθοποιούς των παραστάσεων και στην συνέχεια την απομόνωση, που τόσο πολύ
απέφευγε.
Το έκανε όμως. Άφησε την κοινωνική επιτυχία
και τους θεατρινισμούς, που αυτή συνεπάγεται για τους άλλους. Κατάργησε και
ξεφορτώθηκε συγχρόνως τον ρόλο του και έζησε την κατάσταση που τόσο φοβόταν, με
ένα ελαφρύ χαμόγελο ικανοποίησης όμως αυτή τη φορά στο πρόσωπο.
Από τι καθορίζεται, όμως, το μέγεθος μίας
επιτυχίας; Το μέγεθος μίας επιτυχίας δεν καθορίζεται από την γρήγορη επίτευξη της,
αλλά κυρίως από τον τρόπο που κατακτήθηκε, όπως και από την θέληση και την
σιγουριά του αληθινού επιτυχόντος, που χαμογελούσε ανυπόμονα περιμένοντας την
επιτυχία να έρθει και να τον επαληθεύσει, ως προς την δύναμη που κρύβει μέσα
του. Η επιτυχία είναι θηλυκού γένους και αντιδρά σαν έμπειρη γυναίκα στις
ανταποδόσεις της. Ένας βιαστικός απλά
την κερδίζει φαινομενικά και με την βοήθεια της τύχης, αυτή όμως τότε μπορεί
ξαφνικά να πάρει τους καρπούς που θα του προσέφερε και να φύγει για πιο άξια
χέρια. Ο βιαστικός και επιπόλαιος έρχεται σε άμεση αντίθεση με αυτόν που με
μεθοδικότητα και ισχυρή θέληση, επιμονή και σιγουριά, όχι μόνο την κέρδισε αλλά
την κατέκτησε, την έκανε δική του. Με το θηλυκό της ανταποδοτικό ένστικτο η
επιτυχία και όλοι οι εποικοδομητικοί καρποί της, θα μείνουν μαζί του, θα
κρέμονται από πάνω του και δεν θα τον εγκαταλείψουν ποτέ.!
Με γνώμονα την βιασύνη των τωρινών ημερών, σε
όλα τα επίπεδα, η κατάκτηση της επιτυχίας έχει μετατραπεί σε έναν άσκοπο αγώνα
δρόμου ή μάλλον (όπως θα αντέκρουε η φωνή
του όχλου) όχι τόσο άσκοπου, αφού
βοηθάει στην ανύψωση του ατόμου στην κοινωνική δομή. Την δική τους κοινωνική
δομή, θα έλεγα εγώ! Με λίγα λόγια (αμόλυντα από την ηθική συλλογική συνείδηση),
θέληση για αληθινή επιτυχία και επίτευξη γνώσεων δεν υπάρχει. Υπάρχει μόνο η
σημαντικότητα του κοινωνικού προφίλ και η ημιμάθεια σε όλα τα επίπεδα, με
τελικό σκοπό μια βαρετή δουλειά, ένα ψεύτικο και εύκολο ρομάντζο και μια
σαπισμένη παραγωγή σκέψεων και έργων σε όλους τους τομείς. Όλα αυτά, πάντα κάτω
από την σκιά ενός ματαιόδοξου αλλά πάντα αποδεκτού κοινωνικού προφίλ.
Η κενότητα στην παραπάνω κατάσταση, δεν
είναι αναγνωρίσιμη από το ίδιο το άτομο που την ζει, γιατί το σύστημα από τα
πρώτα του χρόνια στην ζωή, του όρισε αυτή την κατάσταση σαν την μόνη αλήθεια και
σαν τον μοναδικό σκοπό. Ουσιαστικά, δεν αφήνει στο άτομο να βρει τον
εγωκεντρισμό του και την αληθινή δύναμη, που κρύβεται μέσα του, γιατί έτσι το
άτομο δεν θα γίνει αυτό για το οποίο η κοινωνία το προόριζε, δηλαδή ένα υπάκουο
καλοκάγαθο όργανο της.
Το κάθε άτομο υποψιάζεται, ότι θα μπορούσε να
καταφέρει περισσότερα, αλλά δεν τολμάει να το ομολογήσει ούτε στον ίδιο του τον
εαυτό, γιατί έτσι θα έχανε τα προνόμια πού του προσφέρει η κοινωνία. Εντέλει, η
οποιουδήποτε βεληνεκούς επιτυχία στην μορφολογία αυτής της κοινωνίας, οδηγεί
τον άνθρωπο σε μια κατάσταση υποδουλωμένη και εντελώς αποξενωμένη από κάθε
προσωπική ελευθερία και επιλογή και ο κάθε άνθρωπος, πλέον, είναι πολύ μακριά
από τα αγαθά που θα μπορούσε να επιτύχει με την δική του δύναμη και θέληση, τα
οποία θα τον οδηγούσαν στον δικό του μοναδικό δρόμο αξιών και αξιώσεων. Ένα
ελαφρύ χαμόγελο ικανοποίησης, θα ζωγραφιζόταν τότε στο πρόσωπο του.Σ. Γούναρης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου