Παραχάραξη της αληθινής αξίας της γυναίκας

 Μία αποτρόπαια δέσμευση και υποδούλωση της γυναίκας από τους άντρες, ήταν ο καρπός όλων των αιώνων της ανθρωπότητας. Ελάχιστες εξαιρέσεις υπήρχαν στην ανθρώπινη ιστορία, όπου οι γυναίκες θα βρισκόταν στην θέση που θα άρμοζε, είτε σαν σύνολο, είτε σαν αυτόνομες μονάδες. Επιτηδευμένη παρεξήγηση και μείωση της αξίας του «αδύναμου φύλλου» ήταν ο στόχος των ανδροκρατούμενων κοινωνιών και άμεση διάδοχη αυτής της διδαχής στις γενιές που ακολουθούσαν, ο σκοπός τους.

  Ας πιαστούμε από τις προγονικές φυλές αρχικά, διότι εκεί ο διαχωρισμός έγινε από την αρχή, βάση μυϊκής δύναμης και αποτελεσματικότητας σε ότι αφορούσε την θρέψη της κάθε φυλής και την άμυνα της, δηλαδή την επιβίωση της, στις κυριότερες δοκιμασίες της καθημερινότητας. Ήταν λογικό, ότι ο άντρας έκανε την δύσκολη δουλειά του κυνηγού και του στρατιώτη και αυτό τον καθιέρωσε στο να είναι ένα σκαλί πιο πάνω από την γυναίκα που ασχολιόταν με ελαφρότερα, αλλά εξίσου σημαντικά πράματα. Αυτό αναγνωρίζεται και δικαιολογείται, λόγω κυριαρχίας των ενστίκτων επιβίωσης και της μη πολιτισμένης δομής, της εκάστοτε κοινωνίας εκείνων των εποχών.

  Πώς μπορεί να δικαιολογηθεί όμως, το ότι μέχρι αυτά τα χρόνια, η γυναίκα είναι στις πιο πολλές περιπτώσεις πάλι ένα σκαλί πιο κάτω, λόγω της υπερέχουσας μυϊκής δύναμης των ανδρών; Δεν γίνεται να δικαιολογηθεί κάτι τέτοιο, ούτε και να συντρέξει με τον σύγχρονο κόσμο και τις σωστές αξίες, που θα έπρεπε κανονικά να πρεσβεύει. Καμία πρόοδος μέχρι τώρα και ότι πρόοδος έγινε, είναι και πάλι υπέρ των ανδρών, που σε καθημερινή βάση υπενθυμίζουν στις γυναίκες, πόσο ευγνώμων πρέπει να είναι για τη ισότητα τους ως προς αυτούς, αλλά και για τη σχετική ελευθερία που τους έχει παραχωρηθεί τα τελευταία χρόνια. Ευγνώμον απέναντι σε ποιόν; Απέναντι στους άντρες, που η χυδαιότητά τους, η χοντροκοπιά τους και η άνανδρη και θρασύδειλη στάση τους απέναντι στις γυναίκες (μιλώ για τους άντρες που χρησιμοποιούν σωματική βία) θα έπρεπε από την απαρχή των αιώνων να τους ευνουχίσει και να πάρουν όλοι τους την θέση που τους αξίζει, δηλαδή την χαμηλότερη! Οι εξαιρέσεις βεβαίως είναι πολλές σε αυτή την αναβάπτιση των ανδρών.

  Ο πολιτισμοί  που άκμασαν, μετά την πρωτόγονη ιστορία και απόγονοι των οποίων είμαστε εμείς, σαν κοινό τους παρανομαστή είχαν την υποτίμηση της γυναίκας και την εγκαθίδρυση της ιδέας. Της ιδέας που υποστήριζε, ότι η γυναίκα είναι ένα κατώτερο όν κυριευμένο από την πονηριά, την ατιμία και τον δόλο. Στην αρχαία Ελλάδα επικρατούσε δυστυχώς, σε ένα μεγάλο ποσοστό η ίδια άποψη. Ο Πλάτωνας, πίσω από το προσωπείο  του Σωκράτη βεβαίως, ήταν και αυτός ένας από τους πολλούς, που όρισε τον άνδρα σαν το κυρίαρχο όν ανάμεσα στα δύο φύλλα, μειώνοντας αυτόματα την γυναίκα. Ο Ευριπίδης, κατάφερε στην εποχή του να θεωρήσουνε πλέον την γυναίκα ως εκ’ φύσεως πανούργα και άπιστη. Δεν χρειάζεται να αναφερθώ στους υπόλοιπους τραγωδούς, κωμωδούς, φιλοσόφους και πολιτικούς που μεσουρανούσαν, σαν στυλοβάτες του πολιτισμού της τότε εποχής  και σε ένα μεγάλο ποσοστό οι δικές τους απόψεις για τις γυναίκες, ήταν εξίσου αυστηρές και ανακριβείς, όπως και αυτές των προαναφερθέντων και οι περισσότεροι από αυτούς σκέπαζαν τα εξαιρετικά παραδείγματα που υπήρχαν, όπως το παράδειγμα του αξιομνημόνευτου Επίκουρου, που θεωρούσε τις γυναίκες ακόμα και τις εταίρες ισάξιες των ανδρών και μάλιστα φιλοσοφώντας στον περίφημο κήπο του, τις είχες κοντά του σαν καθημερινή συντροφιά, δείχνοντας έτσι μία ανεπανάληπτη πρωτοτυπία πάνω σε αυτό το θέμα. Το παράδειγμα του Πυθαγόρα, που μέσα από τις στοές του, έδειχνε ένα άξιο τρόπο αντιμετώπισης στις γυναίκες και στην διάνοια τους, καταφέρνοντας έτσι να εκπαιδεύσει διαλεχτές γυναίκες μαθηματικούς και φιλοσόφους ανάμεσα στους άντρες, που δυστυχώς όμως αυτές οι γυναίκες, λόγω της κατά βάση ανδροκρατούμενης τότε κοινωνίας, δεν μεσουράνησαν όσο θα τους άξιζε. Το παράδειγμα του Ιπποκράτη, που μέσα από τις σχολές της Κω, η γνώση που είχανε αποκομίσει κάποιες γυναίκες πάνω στην ιατρική, ήταν τεράστιες.  Εξαιτίας αυτών και ελάχιστων ακόμα ανδρών, η γυναίκα στην αρχαία Ελλάδα δεν ήταν τόσο υποδουλωμένη, αλλά είχε μία αρκετά περίοπτη θέση στην κοινωνική δομή των αρχαίων χρόνων της Ελλάδας.

  Ο πολιτισμός που αξίζει τα λαμπρά εύσημα, είναι αυτός των Αιγυπτίων, που σε αντιδιαστολή με τον Ρωμαϊκό, τον Ινδικό, τον Κινέζικο και άλλους πολλούς είχε σε ίση θέση με τον άντρα την γυναίκα σε όλους τους κοινωνικούς, οικονομικούς και δικαστικούς θεσμούς του κράτους. Ήταν κάτι αυτονόητο η ισότητα για αυτούς και το σίγουρο είναι ότι οι γυναίκες, από την δική τους πλευρά με την ελευθερία αποφάσεων, λόγου και κρίσης που είχανε, έβαλαν μία έντονη και μοναδική πινελιά στην εξέλιξη και στην Ιστορία της αρχαίας Αιγύπτου.

  Αρκετοί πολιτισμοί, εκτός των Αιγυπτίων, όπως ο Μινωικός , ο Σπαρτιατικός , ο πολιτισμός των Ίνκας και αρκετές κοινότητες στην Ινδία ,στην Σουμάτρα, στην Αφρική, στην Αλάσκα, αλλά και σε αρκετές ακόμα περιοχές είχαν επίσης τις γυναίκες σε περίοπτη κοινωνική θέση ή σε διοικητικές θέσεις (όπου τότε συνήθως επικρατούσε ο θεσμός είτε της  μητριαρχίας είτε της γυναικοκρατίας). Οι ομάδες ανθρώπων, που ζούσαν σε τέτοιους πολιτισμούς ή κοινότητες ήταν άκρως επιτυχημένες και ευχαριστημένες από το αξιοκρατικό δίκαιο σύστημα, που δούλευε άριστα, σε αντίθεση με το αναξιοκρατικό σύστημα ανδροκρατούμενων πολιτισμών που διοικούσαν πιο αυστηρά και βίαια δημιουργώντας έτσι την δυσαρέσκεια και την ανοχή στους ανθρώπους των κοινωνιών τους..

  Το να αρπάξεις την διοίκηση και τις θέσεις εξουσίας από κάποιον λόγω μυϊκής υπερτέρησης και μόνο είναι τουλάχιστον ανέντιμο και εξωφρενικό, έγινε όμως. Το θύμα αυτής της ανορθόδοξης και άδικης κατάστασης ήταν οι γυναίκες.

  Ο άντρας της κάθε εποχής και χώρας μεγάλωσε με τις φαλλοκρατικές και αντί-φεμινιστικές απόψεις της ανδροκρατούμενης κοινωνίας στην οποία ήταν μέρος, αυτό όμως ερχόταν σε αντίθεση με την αγάπη και την εκτίμηση, που έπαιρνε από την μητέρα του και από την στήριξη και την αγάπη που δεχόταν από τα υπόλοιπα θηλυκά πρόσωπα της οικογενείας. Αυτή η κατάσταση, δημιούργησε έναν διχασμό και έναν δυισμό στις απόψεις του και στα συναισθήματα του. Στην συνέχεια της ζωής του, όμως, όπως κάθε άντρας, δέχτηκε κάποια ερωτική απογοήτευση ή απόρριψη από κάποια γυναίκα και αυτό ήταν που τον οδήγησε να βγάλει τελεσίδικα τα συμπεράσματα του για τις γυναίκες, δηλαδή να τις βλέπει αρνητικά.  Έτσι δικαίωσε θριαμβευτικά τις απόψεις του πατέρα του και των υπόλοιπων ανδρών της κοινωνίας του. Έγινε ένας από αυτούς, έριχνε όλα τα σφάλματα στις γυναίκες και αργότερα στην γυναίκα του, χωρίς να μπει καν στη διαδικασία να κρίνει νηφάλια και δίκαια. Λίγα χρόνια αργότερα, ο γιός του ήταν εκεί, για να συνεχίσει την υποδούλωση της γυναίκας, όπως και την παραχάραξη της αληθινής της αξία...